Boodschappen doen in de supermarkt lijkt voor velen een eenvoudige, haast automatische bezigheid. Maar als je gevoelig bent voor prikkels, kan zelfs een kort supermarktbezoek aanvoelen als een marathon. Felle TL-verlichting, gehaaste mensen, piepende kassa’s en onverwachte geluiden — het zijn ingrediënten voor mentale vermoeidheid die lang blijft hangen. Juist daarom is het belangrijk om na zulke momenten stil te staan bij hoe je je écht voelt.

Schrijven zit in mijn systeem sinds de tijd dat er nog cassettebandjes in m’n walkman gingen. Journalen kwam pas later—dat serieuze werk van inkijkjes in je eigen hoofd—maar mijn liefde voor pen en papier begon lang daarvoor. Als kind schreef ik al, al snapte ik amper wat ik aan het doen was. Geen idee wat woorden betekenden, maar die beweging? Die pen die over dat papier gleed alsof hij z'n eigen choreografie had? Dat was genoeg.

Soms sluipt er één vergissing (uit je verleden) je hoofd binnen en voor je het weet gaat je brein met je aan de haal en verzand je in een oeverloze discussie met je eigen brein. Yep, we kennen dit allemaal wel. De een heeft er wat vaker last van dan de ander, maar het gebeurt gewoon.

In een wereld die vaak vraagt om aanpassing, snelheid en perfectie, raakt het besef van echte verbinding soms naar de achtergrond. Maar verbinding is geen to-do op je lijstje — het is iets wat groeit van binnenuit.

Vandaag heb ik me tijdens journaling beziggehouden met het maken van twaalf unieke maandpagina’s. Voor elke maand van het jaar één bladzijde ontworpen, een soort basis om waardevolle ervaringen, persoonlijke inzichten of bijzondere herinneringen vast te leggen en te bewaren. 

Soms lijkt het alsof liefde geven vanzelfsprekend hoort te zijn — tot het dat niet meer is. Tot het geven van liefde iets is uit het verleden - een herinnering aan wie je ooit was. Wat als je ooit met open armen en een zacht hart de wereld tegemoet trad, vol vertrouwen, zonder reserves, maar nu merkt dat je jezelf steeds vaker terugtrekt? Niet uit onverschilligheid, maar uit zelfbescherming.

Er komt een punt waarop je voelt: mijn ervaringen mogen gehoord worden. Niet als klaagzang, maar als bewijs van wat veerkracht betekent. Elke tegenslag, elke overwinning vertelt iets over mijn reis. Als ik deel, doe ik dat niet vanuit pijn, maar vanuit het besef dat ik gegroeid ben. Mijn openheid is bedoeld om verbinding te maken — niet om medelijden op te roepen, maar om een spiegel te bieden aan anderen die zich herkennen.

We leven in een wereld die ons voortdurend vraagt om mee te draaien, aan te passen en vooral: normaal te doen. Er is een onzichtbare mal waarin we zouden moeten passen — één tempo, één richting, één manier van denken. Maar wat als die mal jou niet past?

Straks vertel ik je over de 8 manieren om je perspectief te veranderen. Alleen wil je eerst vertellen waarom je dat zou doen. Het veranderen van je perspectief kan je empathie en begrip voor anderen vergroten, je creativiteit en probleemoplossend vermogen stimuleren, en bijdragen aan persoonlijke groei en zelfbewustzijn.

De kracht van het veranderen van je perspectief is enorm groot. Waarom? Het aanpassen van je perspectief kan leiden tot meer empathie en begrip voor anderen, evenals een toename in creativiteit en het vermogen om problemen op te lossen. Dit proces bevordert persoonlijke groei en zelfbewustzijn.