Als liefde geven niet meer vanzelfsprekend voelt

Soms lijkt het alsof liefde geven vanzelfsprekend hoort te zijn — tot het dat niet meer is. Tot het geven van liefde iets is uit het verleden - een herinnering aan wie je ooit was. Wat als je ooit met open armen en een zacht hart de wereld tegemoet trad, vol vertrouwen, zonder reserves, maar nu merkt dat je jezelf steeds vaker terugtrekt? Niet uit onverschilligheid, maar uit zelfbescherming.

We veranderen. Niet altijd uit vrije wil, maar vaak als reactie op wat ons is overkomen. Laag na laag bouwen we beschermende muren — tegen teleurstelling, verlies, onbegrip. En toch, achter al die lagen leeft nog steeds dat zachte deel. Die plek waar liefde woont, waar hoop niet gestorven is maar slechts stil wacht.

Reflectie over liefde, afstand en zelfbescherming

In deze persoonlijke reflectie neem ik je mee langs de subtiele overgangen van geven naar terugtrekken, van verlangen naar voorzichtigheid, van openheid naar zelfbewaring. Want liefde verdwijnt niet zomaar — ze zoekt een nieuwe vorm, een veiliger kader, een stem die opnieuw durft te fluisteren: “Ik ben er nog.”

En ik eindig met een vraag die niet alleen mij, maar misschien ook jou raakt. Want ergens daarbinnen schuilt nog steeds die liefdevolle kern — wachtend op een weg terug naar buiten. Durf jij haar weer te laten spreken?

De oude ik: hoe onvoorwaardelijke liefde ooit vanzelfsprekend voelde

Er was een tijd waarin liefde geven net zo natuurlijk voelde als ademhalen. Ik voelde me verbonden met de mensen om me heen, stond altijd klaar om te helpen, en vond oprechte blijdschap in het bouwen van diepe connecties. Het voelde als mijn tweede natuur — om te geven, te zorgen, en met mijn hart voorop te leven.

De innerlijke kloof: waarom ik mijn liefde begon in te houden

Toch merkte ik op een bepaald moment een verandering. Ondanks mijn goede intenties voelde het alsof mijn liefde niet werd gezien of gewaardeerd. Mijn gevoelige, neurotische brein begon te twijfelen: was ik te veel, te intens, niet gewenst? Langzaam begon ik me terug te trekken. Niet uit onwil, maar uit zelfbescherming.

Maskers dragen om te overleven

In een wereld die authenticiteit vaak niet aankan, voelde ik me genoodzaakt een masker op te zetten. Een versie van mezelf te tonen die “meer acceptabel” was. Maar hoe langer ik dat masker droeg, hoe verder ik van mijn eigen hart raakte. Liefde geven werd niet alleen moeilijk, het werd pijnlijk.

Innerlijke uitputting

Achteraf gezien kan ik zeggen dat het dragen van maskers me diep van binnen ziek heeft gemaakt. Niet meteen zichtbaar voor de buitenwereld, maar langzaam, sluipend — alsof ik stukje bij beetje verder van mezelf afdreef. Die innerlijke uitputting zorgde ervoor dat ik gevoelsmatig steeds minder te geven had. Ik trok me terug, vouwde mijn energie naar binnen, terwijl ik bleef glimlachen naar buiten.

Liefde ontvangen: een vergeten vorm van openheid

In dat proces zag ik niet meer wat mij gegeven werd. Liefde, gebaren van nabijheid, tekens van verbondenheid — ze gleden langs me heen alsof mijn ziel geen ontvanger meer had. Ik was zo gericht op het volhouden, op het voldoen aan verwachtingen, dat ik vergat dat ontvangen óók een vorm van openheid is.

Waarom mijn empathie werd afgesloten

Nu sta ik op een punt waar ik de liefde nog in me voel, maar ik weet niet meer hoe ik haar moet laten stromen. Ik mis de vanzelfsprekendheid, de zachtheid van connectie, het gevoel dat mijn aanwezigheid betekenisvol is voor een ander. De leegte die achterbleef, voelt soms als een echo van wie ik ooit was.

Het is niet zo dat er geen liefde meer is — die leeft nog steeds in mij. Maar wanneer het gaat om het lijden van de wereld, voelt het alsof die liefde niet meer volledig stroomt. Alsof er iets is dichtgeschroefd. De empathie die er ooit vanzelf was, lijkt weg te zijn. En diep vanbinnen weet ik waarom: omdat ik mezelf ooit heb moeten afsnijden van die pijn, simpelweg om te kunnen blijven staan.

De vraag die blijft: hoe hervind je de moed om liefde te geven?

En dus blijf ik met één wezenlijke vraag zitten: Hoe hervind je het vertrouwen om liefde te geven, als je hart geleerd heeft dat het veiliger is om gesloten te blijven? Misschien begint het met deze vraag durven stellen — en met het hoopvolle idee dat er altijd een weg terug is naar jezelf.

Misschien is het niet erg dat liefde geven niet meer vanzelfsprekend voelt. Misschien is het zelfs een uitnodiging. Om te vertragen. Te voelen. Te helen. Het masker dat ons ooit beschermde, mag nu langzaam af — laagje voor laagje. En daaronder ontdekken we niet alleen wie we wáren, maar ook wie we mogen worden. Liefde hoeft niet perfect te zijn. Ze hoeft alleen echt te zijn, en bereid om opnieuw te durven stromen. Dit is geen einde. Dit is een begin.

🖋️ Journal Prompt

"Hoe zou het zijn als ik mijn liefde niet langer hoef te bewijzen, maar alleen mag laten zijn — in welke vorm dan ook?"

Gebruik deze reflectievragen ter verdieping:

Hoe voelde het vroeger om liefde te geven? Hoe voelt het nu?
Welke momenten (groot of klein) deden mij besluiten mijn hart te beschermen?
Wat zou ik tegen mijn vroegere, open versie van mezelf willen zeggen?
Welke maskers draag ik vandaag nog, en wat beschermen ze?
Als ik één klein gebaar zou mogen doen om weer iets van liefde naar buiten te laten stromen — wat zou dat zijn?

Deze prompt biedt ruimte voor vertraging, mildheid en acceptatie van alles wat er ís, zonder iets te forceren. Jij bepaalt zelf het tempo, de toon en de richting.