Soms sluipt er één vergissing (uit je verleden) je hoofd binnen en voor je het weet gaat je brein met je aan de haal en verzand je in een oeverloze discussie met je eigen brein. Yep, we kennen dit allemaal wel. De een heeft er wat vaker last van dan de ander, maar het gebeurt gewoon.
Eén kleine misstap in je hoofd en plots lijkt de dag, of zelfs de week, te kantelen. Je blijft malen, herhalen, en voor je het weet zit je in een oneindige lus van zelfkritiek. En dat alleen maar omdat er een korte trigger was dat het opriep.
In deze blog deel ik hoe zo’n spiraal voelt, maar ook wat het me leert — over groei, mildheid en menselijkheid.
Waarom één fout je hele dag kán beïnvloeden
Soms begint het met iets kleins: een zin die je anders had willen zeggen, een beslissing die je nu heroverweegt. Maar dan komt er nog één, en nog één. Voor je het weet ben je jezelf aan het overladen met schuldgevoelens en zit je gevangen in een mentale sneeuwbal die alsmaar groeit. Ik ken dat maar al te goed.
Labyrint van Zelfkritiek
Het is niet dat het me maar af en toe overkomt, nee ik heb er met enige regelmaat last van. Vaak heb ik maar een heel korte trigger nodig om het te laten oppoppen. Dat is het moment voor mijn brein om dan een eindeloze reeks van herhalingen te verzanden. Van "had ik maar..." en "waarom deed ik dat?"
Ik herkauw momenten alsof ik ze kan herschrijven. Maar in werkelijkheid is er geen knop om de tijd terug te spoelen — en dat besef doet (op zo'n moment) pijn.
Dwars door de schaamte heen
Vroeger was dat het dan en dan kon ik uren-, nee dagenlang, van slag zijn. Maar tegenwoordig gaat dat anders, want ooit kwam er het besef: juist tussen al die pijnlijke gedachten ontstaat iets nieuws: inzicht.
Ik zie patronen, leer van situaties, ontdek waar mijn grenzen liggen. Het is niet altijd prettig, maar het is wel waardevol. Fouten wijzen me de weg naar groei. Voor ik dat besef heb moet ik echter wel eerst dwars door de schaamte heen.
Schaamte erkennen, niet laten regeren
Schaamte is hardnekkig — het wil zich vastbijten. Schaamte doet ook pijn, maar ik leer dat ik het wel mag voelen zonder dat het me hoeft te definiëren. Ik hoef mezelf niet voortdurend te straffen. Mild zijn betekent niet dat ik alles goedpraat, maar dat ik mezelf erken als mens.
Dus toen ik daar laatst weer last van had, zei ik tegen mezelf: 'Dit is gebeurd, het was in het verleden. Ik ben niet perfect en ik hoef niet perfect te zijn. Ik maak nou eenmaal fouten, ik ben een mens.'
Herstel begint met begrip, met vriendelijkheid naar jezelf toe. Morgen is een nieuwe kans om het anders te doen, om zachter te denken, om gewoon weer te proberen. Dat geldt ook voor jou!
Niets menselijks is ons vreemd
We maken allemaal fouten. Wij zijn allemaal mensen. Dit is wat er gebeurt op dagelijkse basis. Je kunt het niet tegenhouden, zelfs niet met de beste wil van de wereld. Het is wat we na dit soort momenten doen. Hoe we onszelf beoordelen. Niet veroordelen! Beoordelen op een liefdevolle en helende manier. Zodat we het weer los kunnen laten en onze dag vervolgen met een blij en liefdevol gevoel.
🖋 Journal Prompt: korte opdracht
Denk terug aan een moment waarop je een fout maakte die je lang is bijgebleven. Wat was je eerste reactie toen? En als je nu terugkijkt: wat heeft die ervaring je geleerd over jezelf — of over hoe je met jezelf omgaat in moeilijke momenten?
Bonusvraag: Wat zou je toen tegen jezelf zeggen als je dezelfde mildheid zou toepassen die je nu aan het oefenen bent?
🖋 Journal Prompt: een brief aan je jongere zelf
Schrijf een brief aan de jongere versie van jezelf — misschien je 10-jarige ik, of jezelf van vorig jaar. Kies een moment waarin je het moeilijk had of een fout maakte die je nog helder herinnert.
Vertel haar wat je nu weet:
-
Wat heeft die ervaring je uiteindelijk geleerd?
-
Welke zachte woorden had je toen nodig?
-
Wat zou je nu zeggen om haar gerust te stellen of moed te geven?
Sluit af met een belofte. Wat wil je jouw jongere zelf meegeven over hoe je in de toekomst met jezelf om zult gaan?
Reactie plaatsen
Reacties